Δεν είναι γνωστό αν αναπτύχτηκε με σύστημα και συνέπεια, τέτοιο είδος τέχνης στα πηλιορίτικα χωριά, μια και δεν υπάρχουν πηγές. Αν υπήρχε θα είχαμε έστω και μιαν αναφορά. Το πιθανότερο είναι πως σε κάποια χωριά θα ασκούνταν κι αυτή τι τέχνη, αλλά σε ασήμαντο βαθμό¹. Πάντως είναι γεγονός ότι στη Ζαγορά γινόταν από το 1840 περίπου εκμετάλλευση διάφορων μετάλλων, που έβγαιναν στην περιοχή της (μόλυβδος, καλάι, άργυρος, τσίγκος, και λίγος χρυσός) σε μεγάλο χυτήριο μεταλλευμάτων με την επωνυμία «Ζαρίφης και Σία». Το υλικό μεταφερόταν σε ξένες αγορές με καράβια².

Υπήρχαν όμως σ’ όλα τα χωριά οι σιδεράδες ή χαλκιάδες που κατασκεύαζαν, εκτός από βαριές κλειδαριές, υνιά, δρεπάνια κι άλλα γεωργικά εργαλεία, ρόπτρα, κρικέλες, γυφτοκάρφια, μαχαίρια, σιδεριές για τα παράθυρα κλπ., και ωραίες πετούγιες. Πολύ πιθανό να έκαναν και σιδερένια μανάλια για τις εκκλησιές.

Είταν ύστερα και οι φανοποιοί, που σκάρωναν κάποια απλά γκιούμια, μπρίκια, ταψιά κλπ., χωρίς ιδιαίτερο ύφος, και κατασκεύαζαν ακόμα με λαμαρίνα φανάρια της νύχτας και φανάρια για τους τάφους με ιδιαίτερη φροντίδα. Προπαντός τα φανάρια των τάφων κατέληγαν στο απάνω μέρος συνήθως σε δυο αντικρυστά πουλιά με υπερυψωμένο σταυρό στη μέση.

1. «Ἡ μεταλλοτεχνία στό Πήλιο - παρατηρεί ο Κίτσος Μακρής (Μεταβυζαντινή και Νεώτερη Μαγνησία, όπ.π., σελ. 265) - δέν δημιούργησε δικές της μορφές». Προσθέτει ωστόσο, πως η Πορταριά και η Μακρινίτσα είταν «δραστήρια κέντρα χαλκουργίας», και μάλιστα τα εργαστήρια της Πορταριάς βρίσκονταν συγκεντρωμένα στο πάνω μέρος της κεντρικής πλατείας.
2. Βλ. α) Απόστολου Γ. Κωνσταντινίδου, Τα εν τω Πηλίω όρει παλαιά και σύγχρονα χριστιανικά Μνημεία, όπ.π., σελ. 249, β) Κίτσου Μάκρη, Η Λαϊκή Τέχνη του Πηλίου, όπ.π., σελ. 249, γ) Γιώργου Θωμά, Η φάμπρικα της Ζαγοράς, εφημ. «Η Θεσσαλία» 25 Οκτωβρίου 1981.