Πάμπολλα και ποικίλα είταν τα παραμύθια που κυκλοφορούσαν στα εικοσιτέσσερα χωριά με φορείς γέρους και γριές κυρίως. Ορισμένοι μάλιστα απ’ αυτούς είχαν τέτοια επίδοση, ώστε καταξιώνονταν στην κοινωνία του χωριού κι αποκαλούνταν «παραμυθάδες» (οι γυναίκες: «παραμυθούδες»).
Βασικός χώρος όπου ακουγόταν το παραμύθι είταν το σπίτι, ειδικότερα το μέρος μπροστά στο τζάκι το χειμώνα. Λεγόταν όμως και στο καφενείο, αλλά και σε ολονύχτια γλέντια, για να ποικίλλεται η ατμόσφαιρα και να επέρχεται μια χαλάρωση. Σ’ όλες τις περιπτώσεις το παραμύθι το ακροάζονταν όλοι με προσοχή και ενδιαφέρον, περισσότερο όμως τα παιδιά, που εκλιπαρούσαν πολλές φορές τους μεγάλους να τα αφηγηθούν παραμύθια και ιστορίες. Είταν λοιπόν κι ένα όπλο στα χέρια των μεγάλων αυτά τα πνευματικά δημιουργήματα του λαού για τη συγκέντρωση των παιδιών και την κατηρέμησή τους.
Τα παραμύθια που κυκλοφορούσαν στο Πήλιο, ανήκουν σ’ όλες τις κατηγορίες, δηλαδή τα ξωτικά, τα διηγηματικά, τα θρησκευτικά και τα σατιρικά κλπ.1, και κανένα βέβαια απ’ αυτά δεν έχει τοπικό χρώμα.