Τα πιο πολλά θρησκευτικά πανηγύρια στο Πήλιο συνδυάζονται με τρικούβερτα γλέντια και χορευτικά ξεφαντώματα, απ’ όπου δεν έλειπαν οι πυροβολισμοί1. Είταν μια ανάσα κι ένα ξέδωμα αυτά τα πανηγύρια, αλλά και μια μορφή εξισορρόπησης του πόνου της σκλαβιάς, μπορεί να πει κανείς, και η αναγκαιότητα τούτη καθρεφτίζεται στην κατασκευή ναών με «καλοκαιρινούς» αγίους. Δεν είναι τυχαία δηλαδή η προτίμηση αγίων-προστατών μιας πολίχνης, ενός μαχαλά ή εξοχικού οικισμού ή μιας αγροτικής περιοχής. Μαζί με τις άλλες παραδόσεις, που βάρυναν στην εκλογή των αγίων, έπαιζε το ρόλο της σ’αυτή την επιλογή και η παραπάνω ανάγκη, ώστε να διευκολύνεται το πανηγύρι. Από τα 26 εκκλησιαστικά χτίσματα της Ζαγοράς λογουχάρη, τα 18 ανήκουν σε αγίους της άνοιξης και του καλόκαιριού2. Και από τα 19 του Προμιριού, τα 17 είναι αφιερωμένα πάλι σε τέτοιους αγίους.
Ύστερα, και όλοι σχεδόν οι πολιούχοι άγιοι στα χωριά του Πηλίου γιορτάζουν την άνοιξη και το καλοκαίρι. Αλλά και τα λιγοστά χωριά, που λατρεύουν χειμωνιάτικους αγίους (Άλλη Μεριά, Μηλιές3, Πινακάτες, Άγιος Βλάσιος, Άγιος Λαυρέντιος, Μπιρ, Προμίρι παλιότερα) βρήκαν τον τρόπο να οργανώσουν το μεγάλο πανηγύρι τους το καλοκαίρι με την ευκαιρία του γιορτασμού μιας άλλης εκκλησίας του χωριού ή την μετάθεση της γιορτής σε άλλη ημερομηνία4.
Ἐναν γενικότερο πίνακα πηλιορίτικων πανηγυριών μας δίνει στα 1890 ο Ζωσιμάς Εσφιγμενίτης5:
«Ὁ παρών μήν Ἰούλιος διά μέν τούς έν τῶ πεδίω τῆς Θεσσαλίας οἰκοῦντας εἶναι καιρός ἐργασίας καί συγκομιδῆς (...) διά δέ τούς ἀνά τάς ὑπωρείας τοῦ Πηλίου οἰκοῦντας εἶναι καιρός ἀναπαύσεως, διασκεδάσεως, πανηγύρεων, διότι (...), οἱ κάτοικοι τοῦ Πηλίου ἂγουσι καθ’ ὅλον τοῦτον τόν μῆνα ὀκτώ πανηγύρεις, ὧν τινές μέν διαρκοῦσι 3 ἡμέρας, τινές δέ 2 καί σπανίως μίαν... Τελοῦνται δέ κατά τήν ἀκόλουθον σειράν ἐν τοῖς ἑξῆς χωρίοις: τήν 1 καί 2 ἐν Πορταρία, τήν 5 καί 6 καί 7 ἐν Δρακία, τήν 7 καί 8 καί 9 ἐν Ζαγορᾶ, τήν 17 καί 18 καί 19 ἐν Κισσῶ, τήν δέ 20 ἅπαντα τά χωρία πανηγυρίζουσι, διότι δέν ὑπάρχει χωρίον μή ἔχον ἐπί λόφου ἤ ράχεως παρεκκλήσιον ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ, τήν 22 καί 23 ἐν τῆ συνοικία τῆς Μακρυνίτσης Κουκουράβα, τήν 26 ἐν Τσαγκαράδα καί ἐν ἂλλοις χωρίοις, ἐν οἷς ἔχουσι τά μέν καθολικά τά δέ παρεκκλήσια, τά δέ ἐξωκκλήσια, τιμώμενα ἐπ’ ὀνόματι τῆς ἁγίας Παρασκευῆς. Τό δέ Καραμπάσιον (σήμερα: Άγιος Βλάσιος) καί αἱ Μηλέαι πανηγυρίζουν τήν 26, 27 καί τήν 28 (Ιουλίου) (...) Τήν δέ 27 εν Μουρήσει (...)».