Σύναξη κοριτσιών, με στόχο πάλι την αποκάλυψη του γαμπρού, παρατηρούνταν και την παραμονή της γιορτής των Αγίων Σαράντα -9 Μαρτίου- όχι όμως σ’ ολόκληρο το Πήλιο. Περισσότερο απαντιόταν η συνήθεια στα ανατολικά χωριά του Πηλίου και λιγότερο στην περιοχή του νότιου μέρους του βουνού.
Μόλις λοιπόν έπαιρνε να σουρουπώσει, παρέες παρέες τα κορίτσια της γειτονιάς, έχοντας μαζί τους «σαράντα λογιών ξυλάκια», (από σαράντα διαφορετικά φυτά) πήγαιναν στην πλη- σιέστερη ρεματιά κι έφκιαναν μ’αυτά μικρό γεφυράκι, ενώνοντας δυο κοντινές όχθες ενός ρυακιού. Το έκαναν αυτό με την ελπίδα, πως τη νύχτα στον ύπνο τους θα έβλεπε η καθεμιά το παλικάρι που θα’παιρνε για άντρα ή ότι θα περνούσε μαζί μ’αυτό αγκαλιασμένη απ’το γεφυράκι1. Είταν τόση η δύναμη του εθίμου παλιότερα, ώστε αν μερικοί γονείς αντιδρούσαν στην έξοδο των κοριτσιών τους για τη ρεματιά, τα τελευταία σχημάτιζαν το γεφυράκι μέσα σε μια λεκάνη ή σε σπασμένο κανάτι στην αυλή του σπιτιού τους.
Στην περιοχή της Ζαγοράς συνήθιζαν επίσης παλιότερα να βγαίνουν πάλι τα κορίτσια στους κήπους ή και σε αγρούς, για να μαζέψουν «σαράντα λογιών λουλούδια». Έκαμαν μ’ αυτά στεφάνι και το ’βαζαν το βράδι κάτω απ’ το μαξιλάρι τους για «να ιδούν το γαμπρό» στ’ όνειρό τους. Πρώτα όμως έκαναν σαράντα μετάνοιες στους Αγίους Σαράντα και τους παρακαλούσαν να τα αποκαλύψει το γαμπρό στον ύπνο τους.
Τέλος στην περιοχή του Αγίου Δημητρίου στο ανατολικό Πήλιο έβγαιναν τα κορίτσια στους γύρω αγρούς για «να δέσουν τον βεργογιάννη ή τον γοργογιάννη»2. Τέτοιο όνομα είχαν δώσει σ’ ένα μικρό φυτό με θαλασσί λουλουδάκια, που έπρεπε να δέσουν με κόκκινη κλωστή χωρίς να το βλέπουν όμως, έχοντας τα χέρια πίσω τους. Συγχρόνως έλεγαν:
Στους αγρούς κάθονταν αρκετό χρόνο, περιμένοντας να ακούσουν από περαστικούς κάποιο όνομα. Όποια το άκουγε πρώτη, πίστευε πως αυτό θα έφερνε ο αυριανός άντρας της.