Ο ενθουσιασμός των αμπελουργών κορυφωνόταν με το τελείωμα του τρύγου. Το βράδι λοιπόν εκείνης της μέρας ο κάθε μεγαλονοικοκύρης αμπελιών καλούσε όλους τους τρυγητάδες του, ακόμα και τους αγωγιάτες που μετέφεραν τα σταφύλια, και τον αγροφύλακα «μπικτσή» της περιοχής, στο σπίτι του να φάνε όλοι μαζί και να γλεντήσουν. Το κέφι έτσι άναβε, και κάτω από την προσδοκία της νέας κρασοπαραγωγής, έτρωγαν κι έπιναν, τραγουδούσαν και χόρευαν ως αργά τη νύχτα. Αν είχαν μαζί τους και κανένα όργανο, το γλέντι έπαιρνε μεγαλύτερες διαστάσεις¹.

1. Σ’ όλα τα χωριά του Πηλίου, σύμφωνα με παραδόσεις που έχω καταγράψει, οργανώνονταν τέτοιες εκδηλώσεις. Οι πιο μεγάλες όμως γίνονταν στα κεφαλοχώρια Ζαγορά, Τσαγκαράδα, Μηλιές, Αϊ-Γιώργη Νηλείας, Πορταριά, Μακρινίτσα κλπ., όπου υπήρχαν ιδιοκτήτες πολλών αμπελιών. Στην περιφέρεια της Ζαγοράς η νοικοκυρά με το πρώτο μούστο παρασκεύαζε μουστόπιτα και έδινε απόνα πιάτο σε όλους τους τρυγητάδες που βοήθησαν στ’αμπέλι. Αλλά και στους φίλους και τους συγγενείς οι νοικοκυρές πρόσφεραν από ένα πιατάκι μουστόπιτα σ’όλα τα χωριά. Όταν εξάλλου αποχωρούσε απ’ το γλέντι ο αγροφύλακας, η νοικοκυρά του πρόσφερε ένα καρβέλι ψωμί επειδή φύλαγε το αμπέλι. Ο νοικοκύρης βέβαια τον πλήρωνε για λογαριασμό του.