• Στις γειτονιές

    Η «γειτονιά» είταν κι αυτή κατάχτηση του γυναικείου, κυρίως, φύλου και συναπαντιόταν περισσότερο στα μικρότερα χωριά ή στους συνοικισμούς γενικά. Τις «καλές» δηλαδή εποχές του χρόνου έβγαιναν οι γυναίκες -ανάμεσα και άντρες- στα κατώφλια των σπιτιών τους, και συγκροτιόνταν έτσι μικρές παρέες και στις δυο πλευρές του δρόμου. Συνήθως οι γυναίκες προέβαιναν και σε διάφορες εργασίες, όπως είταν το μπάλωμα, το πλέξιμο, γνέσιμο κττ. Εργάζονταν κι έστηναν ατέλειωτο κουβεντολόι μεταξύ τους. Να εξομολογηθούν τα βάσανά τους, να σχολιάσουν τα διάφορα κοινωνικά γεγονότα της πολίχνης. Από την άλλη πλευρά να ανταλλάξουν γνώμες για τις υποψήφιες νύφες και τους υποψήφιους γαμπρούς, που προτείνονταν για τα δικά τους παιδιά. Στις παρέες αυτές μπλέκονταν και μεγαλοκυράδες του χωριού, γιατί στο επίπεδο της γειτονιάς κυριαρχούσε μια δημοκρατική αντίληψη. Ανάμεσα εκεί επίσης τριγύριζαν μικρά κορίτσια κι αγόρια, παίζοντας με τον τρόπο τους και χαλώντας τον κόσμο με τις φωνές τους. Τι, η γειτονιά λειτουργούσε σε ανθρώπινο επίπεδο κι έφερνε πιο κοντά το γυναικόκοσμο, κυρίως, της περιοχής1.

    1. Τίποτα δεν έχει δημοσιευτεί μέχρι σήμερα για τη «γειτονιά» των πηλιορίτικων χωριών. Γι’αυτό και τα στοιχεία έχουν αντληθεί από την προφορική παράδοση. Σ’ όλα τα χωριά οι γριές, κυρίως, είχαν να λένε γι’αυτή την εκδήλωση πολλά. Η ίδια η Προμιριώτισσα Αικατερίνη Μελαχροπούλου, που γεννήθηκε στα 1855, μου αφηγούνταν με μια σκιά μελαγχολίας στο πρόσωπο, τέτοιες παλιές συγκεντρώσεις του γυναικόκοσμου όχι μονάχα μέσα στο χωριό της αλλά και στους εξοχικούς οικισμούς της περιοχής. Εκεί στις αγροικίες μάλιστα, σπάνια να μείνει μια οικογένεια μόνη της μόλις νύχτωνε. Πήγαιναν φίλοι και γνωστοί από τις κοντινές κατοικίες και περνούσαν μαζί δυο και περισσότερες ώρες.