Μια παλιά συνήθεια της Μακρινίτσας, που σε κανένα άλλο χωριό δεν συναντούσαμε, είταν και τα λεγάμενα «συγχωρέματα» το απόγευμα της Κυριακής του Πάσχα, στη δεύτερη Ανάσταση. Μόλις τελείωνε δηλαδή το θρησκευτικό μέρος στο μητροπολιτικό ναό, πήγαιναν και κάθονταν όλοι οι γέροι του χωριού στη σειρά στα πέτρινα καθίσματα της αυλής, απ’ όπου έπρεπε να παρελάσει όλο το εκκλησίασμα. Περνούσε ένας - ένας, ακόμα και γυναίκες, κι έδινε το χέρι στους γέροντες, ζητώντας και παίρνοντας συγχώρεση:
Ακόμα και εχθροί να είταν, θα περνούσαν να χαιρετήσουν τους γέρους2.